Historyczne studium Talmudu może posłużyć do zbadania różnych problemów. Można zadawać pytania na przykładzie: Czy źródła danej sekcji pochodzą z czasów, gdy była ona redaktorką? W jakim stopniu sekcja ma wcześniejsze lub późniejsze źródła? Czy spory talmudyczne można rozróżnić na tle teologicznym lub wspólnotowym? W jaki sposób poszczególne sekcje wywodzą się z odrębnych szkół myślenia we wczesnym judaizmie? Czy można zidentyfikować te wczesne źródła, a jeśli tak, to w jaki sposób? Badanie pytań, których przykładami są te pytania, znane jest jako wyższa krytyka tekstu. (Termin "krytyka" jest terminem technicznym oznaczającym studia akademickie).
Religijni uczeni dyskutują jednak o dokładnym sposobie działania, dzięki któremu tekst Talmudów osiągnął ostateczną formę. Wielu uważa, że Savoraim nieustannie wygładzał tekst.
W latach 70. I 80. XIX wieku rabin Raphael Natan Nata Rabbinovitz w swoim Diqduqei Soferim zaangażował się w historyczne studium Talmudu Bavli. Od tego czasu wielu ortodoksyjnych rabinów zaaprobowało jego pracę, w tym rabini Shlomo Kluger, Joseph Saul Nathansohn, Jacob Ettlinger, Isaac Elhanan Spektor i Shimon Sofer.
Zdjęcie 244B | Wczesny druk Talmudu (Ta'anit 9b); z komentarzem Rashiego | różne / domena publiczna
Autor : Tobias Lanslor
Referencje:
Judaizm od jego początków do współczesnego nurtu prawosławnego
Komentarze
Prześlij komentarz