Działania wojenne w Europie były zdominowane przez elitarne grupy rycerzy wspierane przez zmasowaną piechotę (zarówno w rolach bojowych, jak i dystansowych). Byli zaangażowani w walkę mobilną i oblężenia, które obejmowały różne bronie oblężnicze i taktykę oblężniczą. Rycerze na koniach opracowali taktykę szarżowania lancami zapewniającymi uderzenie w formacje wroga, a następnie wyciąganiem bardziej praktycznej broni (na przykład miecze) po wejściu do walki wręcz. Natomiast piechota w epoce przed formacjami strukturalnymi polegała na tanich, solidnych ramionach, czego przykładem były włócznie i haki w walce w zwarciu oraz łuki z dystansu. W miarę jak armie stawały się coraz bardziej profesjonalne, ich wyposażenie uległo standaryzacji, a piechota została zmieniona na szczupaki. Szczupaki mają głównie od siedmiu do ośmiu stóp długości i są używane w połączeniu z mniejszymi ramionami bocznymi (krótki miecz).
Zdjęcie 630A | Szereg neolitycznych artefaktów, w tym bransoletki, topory, dłuta i narzędzia do polerowania. | Anonimowe / Uznanie autorstwa - na tych samych warunkach 2.5 Ogólne
Autor : Peter Skalfist
Referencje:
Historia broni i techniki wojskowej od momentu jej powstania
Komentarze
Prześlij komentarz