W Azji Środkowej znajdował się międzynarodowy szlak handlowy znany jako Jedwabny Szlak, który prowadził towary między Chinami, Indiami, Bliskim Wschodem i światem śródziemnomorskim. Buddyzm był obecny w tym regionie od ok. II wieku pne. Początkowo szkoła Dharmaguptaka odniosła największe sukcesy w swoich wysiłkach na rzecz szerzenia buddyzmu w Azji Środkowej. Królestwo Khotanu było jednym z najwcześniejszych królestw buddyjskich na tym obszarze i pomogło przenieść buddyzm z Indii do Chin.
Zjednoczenie większości tego obszaru i wsparcie buddyzmu pozwoliło mu łatwo rozprzestrzenić się wzdłuż szlaków handlowych regionu w całej Azji Środkowej. W pierwszym wieku naszej ery pod panowaniem Kuszanów, szkoła Sarvastivada rozkwitła w tym regionie, a niektórzy mnisi również przynosili ze sobą nauki mahajany. Buddyzm ostatecznie dotarł do współczesnego Pakistanu, Kaszmiru, Afganistanu, Uzbekistanu, Turkmenistanu i Tadżykistanu. Gdy buddyzm dotarł do wielu z tych krajów, buddyści zaczęli tłumaczyć i tworzyć teksty w lokalnych językach, na przykład chotańskim (język środkowo-irański), sugdyjskim (również irańskim), ujgurskim (tureckim), tangutowym, tybetańskim i chińskim.
Obraz 802A | W II wieku p.n.e. Stupa Sanchi miała prawie podwojoną średnicę, została otoczona kamieniem, a wokół niej zbudowano balustradę i balustradę. | H. Gardner, Art Through the Ages, (ostatnio York: Harcourt, Brace i Co., 1926), str. 409, ryc. 119. / Domena publiczna
Autor : Willem Brownstok
Komentarze
Prześlij komentarz