Meganukleazy zostały po raz pierwszy użyte w 1988 roku w komórkach ssaków. Meganukleazy to endodeoksyrybonukleazy, które służą jako enzymy ograniczające z długimi miejscami rozpoznawania, co sprawia, że są one bardziej specyficzne dla swojego miejsca docelowego niż inne enzymy ograniczające. Zwiększa to ich specyficzność i zmniejsza toksyczność, ponieważ nie będą one obiektywne w tak wielu miejscach w genomie. Najczęściej badanymi meganukleazami są rodziny LAGLIDADG. Podczas gdy meganukleazy są jeszcze dość podatne na wiązanie poza celem, co czyni je mniej atrakcyjnymi niż inne narzędzia do edycji genów, ich mniejszy rozmiar sprawia, że są one atrakcyjne zwłaszcza dla perspektyw wektoryzacji wirusów.
Nukleazy palca cynkowego (ZFN), użyte po raz pierwszy w 1996 r., Są zwykle tworzone przez fuzję domen palca cynkowego i domeny nukleazy FokI. ZFN mają zatem umiejętność rozszczepiania DNA w obiektywnych miejscach. Dzięki inżynierii domeny palca cynkowego w celu obiektywizacji określonego miejsca w genomie, możliwa jest edycja konkatenacji genomu w żądanym miejscu. ZFN mają większą specyficzność, ale mimo to mają potencjał do wiązania się z sekwencjami nieswoistymi. Podczas gdy pewna ilość rozszczepienia poza celem jest akceptowalna do tworzenia transgenicznych organizmów modelowych, ich siła nie jest optymalna dla wszystkich terapii genowych ludzi.
Zdjęcie 101A | Wiązanie sondy ASO "S" do "S" DNA (na górze) lub "A" DNA (na dole). | PaleWhaleGail w angielskiej Wikipedii / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/legalcode) | Page URL : (https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Allele-specific_oligonucleotide_(sample).jpg) z Wikimedia Commons | URL: Wikimedia Commons.
Autor : John Kaisermann
Komentarze
Prześlij komentarz