Spór o inwestyturę lub spór o inwestyturę był najbardziej znaczącym konfliktem między świeckimi i religijnymi potęgami w średniowiecznej Europie. Zaczęło się od sporu w XI wieku między świętym cesarzem rzymskim Henrykiem IV a papieżem Grzegorzem VII w odniesieniu do tego, kto będzie mianował biskupów (inwestytura). Koniec inwestytury świeckich groził podważeniem potęgi Cesarstwa i ambicjom szlachty. Biskupstwa są jedynie nominacjami dożywotnimi, więc król mógł lepiej kontrolować ich władzę i dochody niż dziedzicznych szlachciców. Co więcej, mógłby zostawić wolne stanowisko i zebrać dochody, teoretycznie w zaufaniu dla niedawnego biskupa, lub dać biskupstwu opłacenie pomocnego szlachcica. Kościół chciał zakończyć inwestyturę świeckich, aby położyć kres tym i innym nadużyciom, zreformować biskupstwo i zapewnić lepszą opiekę duszpasterską.Papież Grzegorz VII wydał Dictatus Papae, w którym oświadczył, że tylko papież może mianować biskupów. Odrzucenie dekretu przez Henryka IV doprowadziło do jego ekskomuniki i buntu książęcego. Ostatecznie Henryk otrzymał rozgrzeszenie po dramatycznej pokucie publicznej, jednak Wielki Bunt Saksoński i konflikt inwestytury trwały.
Obraz 128B | Henryk IV przy bramie Canossy - August von Heyden. | August von Weyden, zmarł w XIX wieku. / Domena publiczna
Autor : Martin Bakers
Referencje:
Historia i ekspansja chrześcijaństwa od jego początków do V wieku
Komentarze
Prześlij komentarz