W ciągu IV wieku ciało chrześcijańskie zostało pochłonięte przez debaty wokół ortodoksji, tj. O tym, które doktryny religijne są słuszne. Na początku IV wieku grupa w Afryce Północnej, później nazywana donatystami, która wierzyła w bardzo sztywną interpretację chrześcijaństwa, wykluczającą wielu, którzy porzucili wiarę podczas prześladowań Dioklecjana, wywołała kryzys w zachodnim imperium. Synod kościelny, czyli sobór, zwołano w Rzymie w 313 r., A następnie w Arles w 314 r. Temu drugiemu przewodniczył Konstantyn, gdy był jeszcze młodszym cesarzem. Sobory orzekły, że wiara donatystów jest herezją, a kiedy donatyści odmówili odwołania, Konstantyn rozpoczął pierwszą kampanię prześladowań chrześcijan wobec chrześcijan. To był dopiero początek imperialnego zaangażowania w teologię chrześcijańską.
Chrześcijańscy uczeni w imperium byli coraz bardziej uwikłani w dyskusje związane z chrystologią. Szeroko rozpowszechnione były opinie, od przekonania, że Jezus był całkowicie śmiertelny, po wiarę, że był wcieleniem Boga, który przyjął ludzką postać. Najbardziej uporczywa debata dotyczyła poglądu między poglądem homoousian (Ojciec i Syn są jednym i tym samym, wieczni) a poglądem ariańskim (Ojciec i Syn są oddzielni, ale obaj są boscy). Ta kontrowersja doprowadziła Konstantyna do zwołania soboru w Nicei w 325 roku.
Zdjęcie 192B | Srebrny pierścionek z symbolem Chi Rho znaleziony na chrześcijańskim miejscu pochówku z IV wieku w Tongeren, jeden z najstarszych dowodów istnienia wspólnoty chrześcijańskiej w Belgii, Muzeum Gallo-Roman (Tongeren) | Domena anonimowa / publiczna
Autor : Stephen Baskolan
Referencje:
Historia i ekspansja chrześcijaństwa od jego początków do V wieku
Chrześcijaństwo w późnej starożytności i na Bliskim Wschodzie
Komentarze
Prześlij komentarz