Podobnie jak te postępy w broni palnej i technologii artyleryjskiej, na polu bitwy zaczęły pojawiać się nowoczesne bronie powtarzalne. Zaraz po pojawieniu się zamków zapałkowych podjęto próby stworzenia broni palnej nieobejmującej broni lufowej. Wczesne próby, jak na przykładzie karabinu Ferguson, okazały się zbyt skomplikowane dla zwykłych żołnierzy. W 1836 r. Niemiecki rusznikarz Johann Nicolaus von Dreyse wynalazł karabin igłowy Dreyse, pierwszy karabin powtarzalny, który armia pruska przyjęła do użytku w 1848 r. W 1866 r. Podczas wojny austriacko-pruskiej po decydującym zwycięstwie Prus w bitwie pod Königgrätz było oczywiste, że karabiny ładowane przez lufę były nieskuteczne w walce. Wkrótce potem narody w całej Europie zaczęły wdrażać zamki-ładownice i przekształcać swoje istniejące karabiny funkcyjne w zamki-ładownice.Takie karabiny obejmują brytyjski Snider Rifle i francuski Chassepot Rifle. Te nowoczesne karabiny, wraz z wynalezieniem rewolweru (opatentowanego w 1836 r.) I pojawieniem się maszyny w latach 60. XIX wieku, pokazały potrzebę zmiany sposobu, w jaki toczono bitwy. Z drugiej strony dopiero do pierwszej wojny światowej przywódcy wojskowi na całym świecie dostosowali nowoczesną taktykę do użycia tej broni.
Zdjęcie 643A | Frankijski topór do rzucania z V i VI wieku naszej ery | Anonimowe / Uznanie autorstwa - na tych samych warunkach 3.0 Unported
Autor : Peter Skalfist
Referencje:
Historia broni i techniki wojskowej od momentu jej powstania
Komentarze
Prześlij komentarz